Dit boek van Hugo Borst lag al ruim een jaar op de digitale boekenplank en dit jaar was ik vastbesloten om het op mijn vakantieboekenlijst te zetten.

Met dit boek geeft hij een liefdevol beeld van zijn moeder, die te maken krijgt met de gevolgen van Alzheimer. Hij schrijft open en eerlijk over de gevolgen voor zijn moeder en degenen die haar helpen. Dit boek zou voor iedereen die in de zorg werkt of er iets mee te maken heeft, verplichte kost moeten zijn. Dit boek heeft mij geleerd om naar de mens te blijven kijken en niet alleen naar de ziekte of wat iemand niet meer kan.

In het verleden heb ik andere boeken gelezen over soortgelijke onderwerpen, soms fictie, soms non-fictie, geen van deze boeken had dezelfde impact als dit werk. Misschien is het nu herkenbaarder, doordat ik al langer in de ouderenzorg werk of kijk ik er anders tegenaan, aangezien ik nu met een vervolgopleiding bezig ben. Hierdoor leer ik met een nieuwe blik naar situaties te kijken. En Ma heeft me hier zeker bij geholpen.

Hierbij zet ik de vervolgboeken alvast op mijn verlanglijstje.